Birinin şişesi devriliyor yer ıslanıyor, neredeyse sınıfın hepsi ta koridorun ucunda tuvaletin bir köşesinde duran paspası almak için izin istiyor. Angarya olduğu kadar pis de olan bu işi yapmaya çocuklar neden bu kadar çok hevesli? Ya da neden çocukların enayi olmak ve uyanık olmak kavramları yetişkinlerin zıttı gibi görünüyor?
Hayır, çocuklar önce diğerkâmlığı öğrenip sonradan bozulmuyorlar. Sanıldığı gibi bu atılganlığı öğretmene yaranmak için, ya da arkadaşıyla dayanışma için göstermiyorlar. Çocukların davranışları da yetişkinler gibi çıkarlarına uygun. İşe yarama duygusundan daha fazlası; paspasın bedenlerine tanıdığı figürler. Bu temizlik figürlerinin bedenlerinden dışarı yayılan etkisini seviyorlar. Herkeste paspasın dokunacağı alanı boşaltırken oluşan hareketlilik mesela. 40 dakika sınıfta durmak sıkıyor onları; birinin yere su dökmesi dersi sulandırıyor ('meseleyi sulandırmak' deyiminin ilk olay mahalli sınıflar olmasa gerek). Paspas eylemiyle teneffüse ilave bir mola kazanıyorlar... Bunu bazen kasten yaptıklarından da şüphelenmiyor değilim. Keşke öyle olsa, hiç sesimi çıkarmaz bu kaytarma ritüelinde rolümü oynardım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder